บทที่ 397

“นี่ยังมีหน้ามาพูดเรื่องนี้อีกเหรอ” ตอนนี้พอจั่วจื่อซินนึกถึงเรื่องที่โดนแม่ไล่ตีวันนั้นก็ยังรู้สึกขนหัวลุก “ไวรัสในมือถือฉันน่ะ นายไปให้ใครทำใส่ให้ฉันหา? ฉันหาคนมาตั้งหลายคนก็ยังแก้ไม่ได้เลย”

เหยียนซี: “...”

แววตาของฉินอี่โม่ฉายแววขบขัน ริมฝีปากบางเอ่ยออกมาสองคำ “ยอดฝีมือ”

“ฉันจะไม่รู้ได้ไงว่าเป็นย...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ